Na święta Bożego Narodzenia nieodłącznie należy dekoracja. 

Wieniec adwentowy jest jednym z coraz bardziej popularnych symboli zbliżających się Świąt. Chociaż historia jego powstania jest stosunkowo krótka, używanie wieńców jako takich wywodzi się z dawnych tradycji.  
Początki strojenia wieńca adwentowego sięgają pierwszej połowy XIX wieku. Najstarsza pisemna potwierdzona informacja o wieńcu adwentowym pochodzi z roku 1839 z przystaniowego miasta Hamburga. Teolog Johann Heinrich Wichern (1808-1881) zawiesił nad drzwiami sierocińca, którym zarządzał, na początku adwentu duży drewniany wieniec. Powód był prozaiczny - dzieci w przedświątecznym czasie ciągle pytały, kiedy będą już Święta. Wieniec miał na sobie 23 świeczki - 4 duże białe i 19 małych czerwonych. Każdego dnia podczas krótkiej nabożeństwa zapalana była jedna ze świeczek. Pod wieńcem stała puszka, przeznaczona na świąteczne datki dla porzuconych i osieroconych dzieci. W roku 1851 po raz pierwszy ozdobiono całą jadalnię tego przytułku gałązkami jodły, w ten sam sposób był ozdobiony i wieniec.  

Wieniec adwentowy mierzy do świata 
Nowy przedświąteczny zwyczaj rozprzestrzeniał się bardzo szybko. Po raz pierwszy wieniec adwentowy umieszczono w kościele w Cáchach, niósł on jednak już tylko cztery świeczki i w tej postaci przetrwał do dziś. Zapalone świeczki symbolizują upływające tygodnie Adwentu oraz zbliżający się Dzień Świętego Szczepana. Wieniec adwentowy najpierw przeniknął do protestanckiego środowiska stanów dzisiejszej północno-niemieckiej okolicy, potem także do sąsiednich krajów. W naszym wieku zwyczaj ten pojawia się w południowej, katolickiej części Niemiec. Wieniec adwentowy stał się zatem posłańcem zbliżających się świąt Bożego Narodzenia najpierw w Austrii i w Niemczech, między dwoma wojnami światowymi przeniknął za granice niemieckojęzycznych krajów, a dzięki emigrantom jego tradycja dotarła aż na kontynent amerykański. O rosnącej popularności wieńców adwentowych świadczy także fakt, że dziś pojawiają się również w rodzinach prawosławnych.

Po śladach tradycji 
Wieniec najpierw wycinano z drewna i malowano na zielono, jednak w końcu zaczęto je wytwarzać z świeżego gałęzia. Czy to wydarzenie z historii wieńca adwentowego datuje się na wyżej wymienioną okoliczność, czy jego korzenie sięgają aż do XVI wieku, ta imponująca obietnica Bożego Narodzenia łączy w sobie wiele symboliki, która towarzyszy ludzkim tradycjom od zawsze. W pogańskich zwyczajach okrągły kształt wieńca przedstawia nieustanną drogę słońca, a jednocześnie i wieczność. Zielone gałęzie były w przedchrześcijańskich czasach wnoszone do domów - pachnące gałęzie jodły, jak wierzono, służyły przyjaznym leśnym duchom jako schronienie, a wieniec ze słomy miał przynosić błogosławieństwo i odganiać złe duchy.

Chrześcijańskie symbole 
W tradycji chrześcijańskiej żywe wieńce adwentowe symbolizowały wieczny życie. Okrągły kształt wieńca wyrażał jedność wspólnoty ludzi i Boga, płomień świeczki przypominał Chrystusa jako światło oświetlające płomieniem miłości każdego człowieka. Wieniec jest symbolem zwycięstwa, królewskiej godności, czci i radości. W tym kontekście wieniec adwentowy jest hołdem dla Jezusa Chrystusa i przypomnieniem jego światła, które rozprasza ciemność i strach.

Atmosfera Bożego Narodzenia
Po listopadzie 1989 roku wieniec adwentowy stał się w większości domów oczywistą dekoracją świąteczną. Czy to zamówicie go na obchody pogańskie czy chrześcijańskie tradycje, bądź jest dla was jedynie piękną i pachnącą dekoracją, wiedzcie, że wieniec adwentowy umili wam dom i wprowadzi atmosferę spokoju i radości z zbliżających się świąt Bożego Narodzenia. 

Wieniec słomiany 20 cm