Do świąt Bożego Narodzenia nieodmiennie należy dekoracja.

Wieniec adwentowy jest jednym z coraz bardziej popularnych symboli zbliżających się Świąt Bożego Narodzenia. Chociaż historia jego powstania jest stosunkowo krótka, używanie wieńców jako takich sięga dawnych tradycji.
Początki strojenia wieńca adwentowego sięgają pierwszej połowy XIX wieku. Najstarsza pisemnie udokumentowana informacja o wieńcu adwentowym pochodzi z roku 1839 z przedstawionego miasta Hamburga. Teolog Johann Heinrich Wichern (1808-1881) wtedy nad drzwiami sierocińca, którym zarządzał, powiesił na początku adwentu duży drewniany wieniec. Powód był prozaiczny - dzieci w przedświątecznym czasie ciągle pytały, kiedy już będą Święta Bożego Narodzenia. Wieniec miał na sobie 23 świeczki - 4 duże białe i 19 małych czerwonych. Każdego dnia podczas krótkiej nabożeństwa zapalana była jedna ze świeczek. Pod wieńcem stała puszka, przeznaczona na bożonarodzeniowe datki dla opuszczonych i osieroconych dzieci. W roku 1851 po raz pierwszy ozdobiono całą jadalnię tego przytułku gałązkami jodły, w ten sam sposób był zdobiony i wieniec.  

Wieniec adwentowy mierzy do świata
Nowy przedświąteczny zwyczaj szybko się rozprzestrzeniał. Po raz pierwszy wieniec adwentowy umieszczono w kościele w Cáchach, niósł jednak już tylko cztery świeczki i w tej formie przetrwał do dziś. Zapalone świeczki symbolizują minione tygodnie Adwentu i zbliżający się Dzień Wigilii. Wieniec adwentowy najpierw przeniknął do protestanckiego środowiska państw dzisiejszej północNoniemieckiej, a następnie do sąsiednich krajów. W naszym wieku ten zwyczaj pojawia się w południowej, katolickiej części Niemiec. Wieniec adwentowy stał się więc posłańcem zbliżających się świąt Bożego Narodzenia najpierw w Austrii i Niemczech, między dwoma wojnami światowymi przeniknął za granice niemieckojęzycznych krajów, a dzięki emigrantom dotarł ich tradycja aż na amerykański kontynent. O rosnącej popularności wieńców adwentowych świadczy również fakt, że dzisiaj pojawiają się także w rodzinach prawosławnych.

Po śladach tradycji
Wieniec najpierw wycinano z drewna i barwiono na zielono, z czasem jednak zaczęto wytwarzać z świeżego igliwia. Choć powstanie wieńca adwentowego datuje się wyżej wymienionym wydarzeniem lub jego korzenie sięgają aż do wieku XVI, ten imponujący obietnic Bożego Narodzenia łączy w sobie wiele symboliki, która towarzyszy ludzkim tradycjom od niepamiętnych czasów. W pogańskich zwyczajach okrągła forma wieńca symbolizuje nieustanną drogę słońca i jednocześnie również wieczność. Zielone gałązki były w przedchrześcijańskich czasach wnoszone do domów - pachnące gałązki jodły, jak wierzono, służyły przyjacielskim leśnym duchom jako schronienie, a wieniec ze słomy miał przynosić błogosławieństwo i odpędzać złe duchy.

Chrześcijańskie symbole
W chrześcijańskiej tradycji żywe wieńce adwentowe symbolizowały wieczny życie. Okrągły kształt wieńca wyrażał jedność społeczeństwa ludzi i Boga, płomień świeczki przypominał Chrystusa jako światło oświetlające płomieniem miłości każdego człowieka. Wieniec jest symbolem zwycięstwa, królewskiej godności, prawdy i radości. W tym kontekście wieniec adwentowy jest hołdem Jezusowi Chrystusowi i przypomnieniem jego światła, które rozprasza ciemności i strach.

Atmosfera Bożego Narodzenia
Po listopadzie 1989 roku wieniec adwentowy stał się w większości gospodarstw domowych oczywistą bożonarodzeniową dekoracją. Aż do dziś, czy to kupujecie go na świętowanie pogańskich czy chrześcijańskich tradycji, czy jest dla was tylko piękną i pachnącą dekoracją, wiedzcie, że wieniec adwentowy umili Wam dom i wprowadzi atmosferę spokoju i radości z zbliżających się świąt Bożego Narodzenia.

Wieniec pleciony 17 cm biały dekor