• Najstarsze znane znaleziska archeologiczne pochodzą z Turcji (9000 lat p.n.e.) i ze Szkocji (7500 lat p.n.e.). O istnieniu psa domowego świadczą egipskie i mezopotamskie rysunki (3000 - 2000 p.n.e.), które przedstawiają psy krótkonogie z zwisającymi uszami.
• W starożytności, gdzie śmierć była wszechobecna, pies był uważany za idealnego przewodnika i towarzysza nie tylko w życiu, ale i w świecie duchów. W jednym z pierwszych świętych pism starożytnych Persów z pierwszego tysiąclecia n.e. stoi, że „świat istnieje tylko dzięki rozumowi psa”, a ta myśl zagościła tutaj.
• Na egipskich pomnikach z okresu 3400 - 2100 p.n.e. znajdujemy psa różnie przedstawianego, najczęściej jako charta i zwierzę podobne do naszego jeża. Dla Egipcjan pies był co prawda świętym zwierzęciem, jednak nie osiągnął takiej nietykalności i świętości jak kot. Tak Anubis - egipski bóg, przewodnik i obrońca zmarłych do podziemia, który pomagał przy ich mumifikacji, był przedstawiany w postaci czarnego psowatego zwierzęcia. Szczególną czcią cieszył się ten bóg w mieście Kynopolis (psie miasto) znajdującym się w środkowym Egipcie, w którego katakumbach znaleziono dużą ilość psich mumii.
• W podziemiach Greków, gdzie panował bóg Hades z żoną Persefoną nad cieniami zmarłych, strzegł pies Kerberos (łac. Cerberus). Ten mityczny pies był synem stogłowego olbrzyma Tyfona i półkobiety-półwęża Echidny. Kerberos miał trzy głowy, węże owinięte wokół szyi i ogon kończący się smoczą głową. Jego zadaniem było zapobiegać zmarłym opuszczeniu podziemia i żywym wejściu do niego. Najstarszy grecki poeta Orfeusz i bohater wojny trojańskiej Odysseusz jednak go oszukali, a największemu greckiemu bohaterowi Herkulesowi udało się wyprowadzić go na ziemię, udowadniając w ten sposób swoją siłę, a następnie znów go odesłać do podziemia. Ze ślin tego psa wyrosła silnie trująca roślina (niebieski omułek).
• Przeciwnie, w bożym wierzeniu Germanów obowiązywało, że bohaterowie, którzy znaleźli śmierć na polu bitwy, przechodzili bezpośrednio do świata bogów, mężczyźni i kobiety zmarli naturalnie, zebrani według stanu, odwagi i cnoty, znaleźli swoje miejsce w kręgu światła, podczas gdy zbrodniarze, tacy jak kłamcy, mordercy i cudzołożnicy, byli zrzucani do podziemia na piekielną plażę zmarłych. Tę przepaść zła i zagłady strzegł piekielny pies Garm, bestia z krwią pokrytą klatką piersiową i otwartą paszczą, która atakowała każdego, kto próbował się uwolnić. Odin, najwyższy bóg germańskiej mitologii, przebywał w Walhalli, dokąd jego walkirie (dziewicze istoty demonicznego pochodzenia) przyprowadzały dusze bohaterów poległych w walce. Zgodnie z mitologią jego syn Tyr walczył w zniszczeniu świata z tym piekielnym psem Garmem, w walce obaj wzajemnie się zranili, a od tej pory świat był pusty i pusty jak na początku dni.
• Starsi Indowie czcili Xamę jako boga przyszłego życia. Jego posłami były dwa psy, które towarzyszyły zmarłym do jego kręgu. Aby uspokoić i pojednać oba psy, bramini kładli zmarłym na tamten świat w ręce nerki ofiarowanych zwierząt.
• Pies był pierwszym zwierzęciem, które człowiek użył do polowania (około 12000 lat p.n.e.). Psy były cenione za swoją zdolność do polowania w stadach, znajdowania ofiary i obezwładniania jej oraz ostrzegania przed niebezpiecznymi zwierzętami, jak również innymi niebezpieczeństwami. Nawet po tym, jak stopniowo rozszerzała się rolnictwo, polowanie nadal pozostawało istotnym źródłem pożywienia, a ludzie często uciekali się do niego w celu ochrony swoich domów i domowych zwierząt przed drapieżnymi zwierzętami.
• Zgodnie z legendą Kuś założył babilońską rasę. Jego syn Nimrod był zawsze towarzyszony przez psa, który w starożytności był uważany za pierwszego znanego psa myśliwskiego od początku świata.
• Jest znane, że już starzy Celtowie byli doskonałymi hodowcami psów myśliwskich.
• Dobry pies myśliwski cieszył się wśród Germanów dużym szacunkiem i miał wartość dwóch koni. Hodowali go również ze względu na jego nadprzyrodzone zdolności widzenia duchów, ponieważ wierzyli, że wyszkolony pies czuł wpływ bogów i ostrzegał o ich obecności, ale także w inny sposób ogłaszał to, co ludzkim oczom pozostawało ukryte. Wierzyli, że pies dzięki swoim doskonałym zmysłom czuje i słyszy rzeczy, które są poza granicami ludzkiego postrzegania.
• Azjatycki zwyczaj karmienia psów martwymi ciałami i tym samym przyspieszania przejścia duszy do życia pozagrobowego wielu uraził i najprawdopodobniej częściowo przyczynił się do żydowskiego i muzułmańskiego poglądu, że psy są nieczyste, co jednak nie przeszkadzało Żydom i muzułmanom używać psa obok koni jako pomocników w polowaniu. W Ewangelii Mateusza napisano: „Nie dawajcie świętych rzeczy psom, ani nie rzucajcie swoich pereł przed świnie.” Wydaje się, że dla naszej mentalności charakterystyczne jest to, że w pamięci pozostała nam tylko druga połowa zdania jako okrzyk. Mimo to Talmud przekazał nam piękną genezę psa. Zgodnie z nią stróż Adamowi narzekał, że z ziemi, z której Bóg stworzył człowieka, leżały wolne resztki, i tak prosił Boga, czy mógłby je wykorzystać do stworzenia jakiejś mniej szlachetnej istoty. Bóg mu na to pozwolił, a anioł wziął najpierw glinę i uformował małpę. Ta jednak była niecierpliwa, nie mogła się doczekać, aż ogon będzie gotowy i dlatego uciekła na drzewo. I tak anioł stworzył psa i wstawił mu już gotowy małpi ogon. I ponieważ ten był z delikatnej gliny, fizjonomiczny wyraz psa jest dostrzegany bardziej w jego ogonie niż w jego głowie. Pieszy ogon zwisający w dół przedstawia smutek, ogon wznoszący się daje poczucie radości i kręci się z tęsknotą za miłością i pieszczotami.
• W antycznej literaturze Greków i Rzymian psy bardzo często są wspomniane jako strażnicy i niezbędni pomocnicy w polowaniu. Bogom blisko W rzeczywistości psy mogą być zarówno urocze przyjaciółmi, jak i agresywnymi myśliwymi i stróżami, dlatego mają również różne nadprzyrodzone przeciwieństwa, najczęściej pogańskie bóstwa.
• Zgodnie z mitologią Azteków stworzył psiego demona Xolotl, który towarzyszył słońcu w jego nocnej podróży przez podziemia, pierwszego człowieka. Jego imię nosiły również psy, które były składane zmarłym do grobu, aby pokazać im drogę do wiecznego kręgu życia. Irokezi z kolei składali białe psy w ofierze bogom. Przedkolumbijscy Majowie grzebali psa z jego panem, aby towarzyszył mu po wodach życia pozagrobowego. Inkowie przepowiadali śmierć kogoś bliskiego przez psa swoim wyciem.
• Podobna wiara, że pies jest przewodnikiem duszy, wyjaśnia również stary perski zwyczaj przyprowadzania psa do śmiertelnego łoża, aby umierający mógł spojrzeć mu w oczy.
• Psy jako towarzysze najwyższych bogów pojawiają się również w ikonografii, na przykład w Indiach w wedyjskim bóstwie Indra. Towarzyszą również bogom wojny i myśliwym, na przykład celtyckiej bogini Eponie. W kulturach Afryki, Melanezji, Syberii i Ameryki psy i ich dzicy krewni - kojot, szakal i dingo - często są inteligentnymi i chętnymi pomocnikami człowieka.
• W swojej podróży do Indii król macedoński Aleksander Wielki (356 - 323 p.n.e.) stracił swojego ukochanego psa Peritasa. Utrata najwierniejszego towarzysza bolała go tak bardzo, że kazał postawić mu w historii prawdopodobnie jedyny pomnik. W miejscu ostatniego spoczynku swojego ukochanego założył miasto, które nazwał na cześć swojego psa. Psy były częstym tematem na nagrobkach w starożytnym Rzymie, ponieważ ich miłość i oddanie sięgały poza grób. Dla ciekawostki można dodać, że filozof Sokrates był przyzwyczajony do przywiązywania się do duszy swojego psa. Homer wspomina o jednym ze swoich porywających scen w Odysei Argosa - psa Odysa. Kiedy Odysseusz po dziesięcioletnim błądzeniu wrócił do Itaki i wszedł do swojego domu, rozpoznał go tylko Argos - jego zawsze oddany wierny pies.
• O psie ateńskiego wojownika i męża stanu Temistoklesa mówi się, że to zwierzę miało kiedyś wyrazić się przed swoimi zwierzęcymi towarzyszami w ten sposób: „Mój pan rządzi miastem, moja pani mężami, a ja rządzę tą kobietą.” Ochrona etycznych zasad lub bezbronnych jednostek należy do ważnych elementów symboliki psa. Za swoje pogardliwe podejście do ludzi sławny grecki filozof Diogenes i jego naśladowcy zasłużyli na miano kyników (z greckiego „kyon” - pies). Przyjęli to przezwisko chętnie i ogłosili się psami stróżującymi moralności.
• Podobnie według łacińskiego słownika hrydzy o podobnym znaczeniu członkowie zakonu św. Dominika - dominikanie za konsekwentne obrony chrześcijańskich doktryn nazywani byli „psami Pana”.
• W Chinach istnieje również buddyjski Lewy pies, czyli pies Fo stróżujący prawa. Pies jako symbol wierności (w przeciwieństwie do lisa, która już w starożytnych kulturach była syNonimem przebiegłości i podstępu) znalazł swoje stałe miejsce w chrześcijańskiej symbolice. Na przykład jeden z wielu nagrobków wyraża wierność czteronogiego przyjaciela tymi słowami: „Gdy pewnego dnia wierność w tym świecie zniknie, wtedy za swoje siedlisko serce psa wybrała.”
• W ciągu kilku tysięcy lat człowiek zaczął stopniowo zżywać się z psem i znajdował w nim wiernego towarzysza. Cenił go nie tylko za jego szybkość, siłę i odwagę, ale także zdawał sobie sprawę, że to zwierzę obdarzone jest intuicją i tajemną mocą. To dotyczyło i dotyczy polowania i myślistwa. Nie ma chyba zwierzęcia - poza kotem - które byśmy znali lepiej niż psa, które byśmy bardziej kochali i któremu byśmy bardziej ufali. Ten fizyczny i emocjonalny związek nabiera znaczenia zwłaszcza dzisiaj, gdy człowiek w mieście czuje się wyobcowany i do pewnego stopnia zagrożony. Jednak w takim świecie żyje obok niego również pies. Należy podkreślić, że terapeutyczne sKutki współżycia z psem nie są odkryciem nowoczesnej psychologii - ludzie znają je od kilku tysięcy lat.
• Chociaż człowiek uczynił z dzikiego psa swojego sojusznika, a pies okazuje mu miłość i wierność, to jednak w praktyce przekonujemy się, że stosunek niektórych ludzi pozostaje do niego nieprzyjazny. Nic nowego pod słońcem, jednak w XXI wieku jest to stan alarmujący i ostrzegawczy.

TYRKENIT - KAMIEŃ UŁAGODZENIA - UWOLNIENIA - HARMONII - DUCHOWOŚCI - TRZECIE OKO - TALIZMAN WIEDZY
Uspokajający kamień - harmonia, uwolnienie, przeciwko bezsenności, kamień wzmacniający pamięć i jednocześnie budzący pragnienie poznania

• poprawia pamięć i budzi pragnienie wiedzy
• rozwija osobowość - wzmacnia pozytywne cechy charakteru, ujawnia wszystkie oszustwa
• uspokajający kamień, przynoszący harmonię - pomaga znaleźć miłość własną, wybaczenie i spokój
• uczy cierpliwości i serdeczności, tłumi złość i niekontrolowaną złość - umożliwia spokojną i racjonalną komunikację
• pomaga przezwyciężać nadmierną krytyczność i egoizm
• uspokaja umysł i doskonale działa podczas medytacji lub medytacji
• przekazuje słowne wyrażenie ambicji — duchowych i materialnych — i pomaga w ich spełnieniu
• potrafi uspokoić rozdrażnione uczucia, zwłaszcza te, które mają korzenie w przeszłych życiach
• ujawnia włókna, które łączą stare emocje z twoim dzisiejszym życiem i działają jako ich wyzwalacze
• otwiera czakrę serca i wspiera miłość własną
• umieść na czakrze trzeciego oka na czole, aby zwiększyć swoją wyobraźnię

ZDROWOTNE DZIAŁANIE

• przynosi ulgę przy bezsenności
• zawiera dużą ilość magnezu i wspomaga jego gromadzenie w ciele
• ma detoksykacyjne działanie i neutralizuje zapach ciała
• pomaga rozluźniać mięśnie i działa przeciw skurczom
• dobrze działa podczas menstruacji, na żołądek, jelita, żyły krwionośne i bóle pęcherza oraz kamienie nerkowe
• leczy kości i próchnicę
• ma profilaktyczne działanie przeciw epilepsji
• przynosi ulgę przy bólu głowy, zwłaszcza migrenach
• spowalnia krzepliwość krwi
• przyspiesza metabolizm tłuszczów i rozprasza cholesterol
• zapobiega powstawaniu miażdżycy i dusznicy bolesnej
• jest bardzo skutecznym środkiem zapobiegawczym przeciw chorobom serca
• utrzymuje w równowadze temperaturę ciała, obniża gorączkę i dreszcze

Mineral ma najsilniejsze właściwości uspokajające. Dla tych, którzy mają niespokojny sen, zaleca się położenie go pod poduszkę, co zapewni spokój i komfort oraz doskonały wypoczynek. Ten kamień jest wartościowy w każdej kolekcji.

CZYSZCZENIE I ŁADOWANIE

• czyścimy pod strumieniem wody
• ładujemy na niebezpośrednim świetle lub podczas pełni