Aventuryn Pies przywieszek naturalny kamień, ręcznie szlifowana figurka 1,8 x 2,5 x 8 mm, kamień miłości, radości
Aventuryn Pies przywieszek naturalny kamień, ręcznie szlifowana figurka 1,8 x 2,5 x 8 mm, kamień miłości, radości
Pies, wierny przyjaciel człowieka, jego strażnik i przewodnik życia, przeszedł w towarzystwie ludzkich istot osobliwym historycznym rozwojem, przy czym między oboma powstało obustronne korzystne sojusznictwo i przyjaźń.
- symbol przemiany nieokiełznanych i nieświadomych myśli
- wilk jest symbolem nieokiełznanych myśli, ale jeśli dojdzie do transformacji świadomości, wtedy za pomocą woli i odpowiedzialności wilk staje się oswojonym psem
- pies jest wojownikiem sprawiedliwości i symbolem wierności aż do grobu
- niesie w sobie zarówno ducha tolerancji, jak i ducha wojownika
- psy mają zdolność widzenia duchów, ich obecność nie jest im miła, dlatego mogą być czasami zdumiewająco nerwowe
HISTORIA I TRADYCJA
Już w dawnych czasach starożytnych Asyryjczyków, więcej niż przed dwoma tysiącami lat pies był obrońcą domu. Asyryjczycy wytwarzali małe terakotowe pieski, które zakopywali pod progiem swoich domostw. Każda figurka pieska miała swoje imię i chroniła mieszkańców domu przed złymi duchami i negatywnymi energiami.
Pies jest niezastąpionym pomocnikiem człowieka, najstarszym dowodem związku człowieka ze zwierzętami są naskalne malowidła w jaskiniach, które stworzył przed więcej niż 20000 lat człowiek z Cro-Magnon. Przedstawione zwierzęta są zawsze silne, niebezpieczne i szybkie.
- Najstarsze znane znaleziska archeologiczne pochodzą z Turcji (9000 lat p.n.e.) i ze Szkocji (7500 lat p.n.e.). O istnieniu psa domowego świadczą egipskie i mezopotamskie rysunki (3000 - 2000 p.n.e.), które przedstawiają psy krótkonogie z opadającymi uszami.
- W starożytności, gdzie śmierć była wszechobecna, pies był uważany za idealnego przewodnika i towarzysza nie tylko w życiu, ale i w świecie duchów. W jednym z pierwszych świętych tekstów starożytnych Persów z pierwszego tysiąclecia n.e. stoi, że "świat istnieje tylko dzięki rozumowi psa", a ta myśl tutaj zagościła.
- Na egipskich pomnikach z okresu 3400 - 2100 p.n.e. znajdujemy psa różnie przedstawianego, najczęściej jako charta i zwierzę podobne do naszego jamnika. Dla Egipcjan pies był świętym zwierzęciem, jednak nie osiągnął takiej nietykalności i świętości jak kot. Tak Anubis - egipski bóg, przewodnik i obrońca zmarłych do podziemi, który pomagał przy ich mumifikacji, był przedstawiany w postaci czarnego psowatego drapieżnika. Szczególną czcią cieszył się ten bóg w mieście Kynopolis (psie miasto) znajdującym się w środkowym Egipcie, w którego katakumbach znaleziono dużą ilość psich mumii.
- W podziemiach Greków, gdzie panował bóg Hades z żoną Persefoną nad cieniami zmarłych, strzegł pies Kerberos (łac. Cerberus). Ten mitologiczny pies był synem stogłowego olbrzyma Tyfona i półkobiety-półwęża Echidny. Kerberos miał trzy głowy, węże owinięte wokół szyi i ogon kończący się smoczą głową. Jego zadaniem było zapobiegać zmarłym opuszczać podziemia i żywym wchodzić do nich. Najstarszy grecki poeta Orfeusz i bohater wojny trojańskiej Odysseusz jednak go oszukali, a największemu greckiemu bohaterowi Herkulesowi udało się wyprowadzić go na powierzchnię, udowadniając w ten sposób swoją siłę, a następnie z powrotem go odesłać do podziemi. Z ślin tego psa wyrastała silnie trująca roślina (niebieski omułek).
- Z drugiej strony w wierzeniach germańskich uważano, że bohaterowie, którzy zginęli na polu bitwy, przechodzili bezpośrednio do świata bogów, mężczyźni i kobiety zmarli naturalnie, uszeregowane według stanu, odwagi i cnoty, znajdowali swoje miejsce w kręgu światła, podczas gdy przestępcy, tacy jak oszuści, mordercy i nierządnice byli zrzucani do podziemi na piekielną plażę zmarłych. Tę krainę zła i zguby strzegł piekielny pies Garm, bestia z krwią pokrytą klatką piersiową i otwartą paszczą, która atakowała każdego, kto próbował się uwolnić. Odin, najwyższy bóg germańskiej mitologii, przebywał w Walhalli, dokąd jego walkirie (dziewicze istoty demonicznego pochodzenia) przyprowadzały dusze bohaterów poległych w walce. Zgodnie z mitologią jego syn Tyr walczył w zagładzie świata z tym piekielnym psem Garmem, w walce obaj wzajemnie się ranili, a od tej pory świat stał się pusty i pusty jak na początku dni.
- Starsi Indowie czcili Xamę jako boga przyszłego życia. Jego posłańcami były dwa psy, które towarzyszyły zmarłym do jego kręgu. Aby uspokoić i udobruchać oba psy, bramini kładli zmarłym na tamten świat w ręce nerki ofiarowanych zwierząt.
- Pies był pierwszym zwierzęciem, którego człowiek użył do polowania (około 12000 lat p.n.e.). Psy były cenione za swoją zdolność do polowania w stadach, znajdowania zdobyczy i obezwładniania jej oraz ostrzegania przed niebezpiecznymi zwierzętami, jak również innymi zagrożeniami. Nawet po tym, jak stopniowo rozwinęło się rolnictwo, polowanie nadal pozostawało istotnym źródłem pożywienia, a ludzie często się do niego uciekali w staraniach o ochronę swoich domostw i domowych zwierząt przed drapieżnymi zwierzętami.
- Zgodnie z legendą, Kuś założył babilońską rasę. Jego syn Nimrod był zawsze towarzyszony przez psa, który w starożytności był uważany za pierwszego znanego psa myśliwskiego od początku świata.
- Jest znane, że już starzy Celtowie byli doskonałymi hodowcami psów myśliwskich.
- Dobry pies myśliwski cieszył się wśród Germanów wysokim uznaniem i miał wartość dwóch koni. Hodowali go również ze względu na jego nadprzyrodzone zdolności widzenia duchów, ponieważ wierzyli, że wytrenowany pies czuje obecność bogów i ostrzegał o tym, co pozostawało ukryte dla ludzkiego oka. Wierzono, że pies dzięki swoim doskonałym zmysłom czuje i słyszy rzeczy, które są poza granicami ludzkiego postrzegania.
- Azjatycki zwyczaj karmienia psów martwymi ciałami i tym samym przyspieszania przejścia duszy do życia pozagrobowego wielu uraził i najprawdopodobniej częściowo przyczynił się do żydowskiego i islamskiego poglądu, że psy są nieczyste, co jednak nie przeszkadzało Żydom i muzułmanom używać psa obok koni jako pomocników w polowaniu. W Ewangelii Mateusza napisano: "Nie należy świętych rzeczy dawać psom, ani rzucać waszych pereł przed świnie." Wydaje się, że dla naszej mentalności charakterystyczne jest to, że w pamięci pozostała nam tylko druga połowa zdania jako okrzyk. Mimo to Talmud przekazuje nam piękną genezę psa. Zgodnie z nią stróż Adama naśmiewał się, że z ziemi, z której Bóg stworzył człowieka, leżały wolne resztki, i tak prosił Boga, czy mógłby je wykorzystać do stworzenia jakiejś mniej szlachetnej istoty. Bóg mu to pozwolił, a anioł wziął najpierw glinę i uformował małpę. Ta jednak była niecierpliwa, nie mogła się doczekać, aż ogon będzie gotowy i dlatego uciekła na drzewo. I tak anioł stworzył psa i wstawił mu już gotowy małpi ogon. A ponieważ ten był z delikatnej gliny, fizjonomiczny wyraz psa dostrzegany jest bardziej w jego ogonie niż w jego głowie. Pies ogon zwisający w dół przedstawia smutek, ogon unoszący się daje poczucie radości i kręci się z tęsknotą za miłością.
- W literaturze antycznej Greków i Rzymian psy bardzo często wspominane są jako strażnicy i niezbędni pomocnicy w polowaniu. Bogom bliskie W rzeczywistości psy mogą być zarówno urocze przyjaciółmi, jak i agresywnymi myśliwymi i stróżami, dlatego mają również różne nadprzyrodzone odpowiedniki, najczęściej pogańskie bóstwa.
- Zgodnie z mitologią Azteków stworzył psiego demona Xolotl, który towarzyszył słońcu w jego nocnej wędrówce przez podziemia, pierwszego człowieka. Jego imię nosiły również psy, które były składane zmarłym do grobu, aby pokazać im drogę do wiecznego kręgu życia. Irokezi z kolei składali białe psy w ofierze bogom. Przedkolumbijscy Majowie grzebali psa z jego panem, aby towarzyszył mu po wodach życia pozagrobowego. Inkowie przewidywali, że pies swoim wyciem zapowiadał śmierć kogoś bliskiego.
- Podobna wiara, że pies jest przewodnikiem duszy, wyjaśnia również stary perski zwyczaj przyprowadzania psa do śmiertelnego łoża, aby umierający mógł spojrzeć mu w oczy.
- Psy jako towarzysze najwyższych bogów pojawiają się również w ikonografii, na przykład w Indiach w wedyjskim bóstwie Indra. Towarzyszą również wojownikom i bogom polowania, na przykład celtyckiej bogini Eponie. W kulturach Afryki, Melanezji, Syberii i Ameryki psy i ich dzicy krewni - kojot, szakal i dingo - często są inteligentnymi i chętnymi pomocnikami człowieka.
- W swojej drodze do Indii makedoński król Aleksander Wielki (356 - 323 p.n.e.) stracił swojego ukochanego psa Peritasa. Utrata najwierniejszego towarzysza bolała go tak bardzo, że kazał postawić mu w historii prawdopodobnie jedyny pomnik. W miejscu ostatniego spoczynku swojego ukochanego założył miasto, które nazwał na cześć swojego psa. Psy były częstym tematem na nagrobkach w starożytnym Rzymie, ponieważ ich miłość i oddanie sięgały poza grób. Dla ciekawostki można dodać, że filozof Sokrates był przyzwyczajony do przywiązywania się do duszy swojego psa. Homer wspomina w jednej ze swoich fascynujących scen w Odysei Argosa - psa Odysa. Kiedy Odysseusz po dziesięcioletnim błądzeniu wrócił na Itakę i wszedł do swojego domu, rozpoznał go tylko Argos - jemu zawsze oddany wierny pies.
- O psie ateńskiego wojownika i męża stanu Temistoklesa mówi się, że to zwierzę miało kiedyś wyrazić się przed swoimi zwierzęcymi towarzyszami w ten sposób: "Mój pan rządzi miastem, moja pani mężami, a ja rządzę tą kobietą." Ochrona etycznych zasad lub bezbronnych istot należy do ważnych elementów symboliki psa. Za swoje pogardliwe podejście do ludzi słynny grecki filozof Diogenes i jego naśladowcy zyskali miano kyników (z greckiego "kyon" - pies). Przezwisko przyjęli chętnie i ogłosili się psami moralności.
- Podobnie według łacińskiego słownika grzybów o podobnym znaczeniu członkowie zakonu św. Dominika - dominikanie za konsekwentną obronę chrześcijańskich doktryn nazywani byli "psami Pana".
- W Chinach istnieje również buddyjski Lewi pies, czyli pies Fo stróżem prawa. Pies jako symbol wierności (w przeciwieństwie do lisa, która już w starożytnych kulturach była syNonimem przebiegłości i podstępu) znalazł swoje mocne i trwałe miejsce w chrześcijańskiej symbolice. Na przykład jeden z wielu nagrobków wyraża wierność czteronogiego przyjaciela tymi słowami: "Kiedy wierność w tym świecie zniknęła, wtedy za swoje siedlisko wybrała serce psa".
- Przez kilka tysięcy lat człowiek zaczął stopniowo zżywać się z psem i znajdował w nim wiernego towarzysza. Cenił go nie tylko za jego szybkość, siłę i odwagę, ale także zdawał sobie sprawę, że to zwierzę obdarzone jest intuicją i tajemną mocą. To dotyczyło i dotyczy polowania i myślistwa. Nie ma chyba zwierzęcia - poza kotem - które znaliśmy by lepiej niż psa, które byśmy bardziej kochali i któremu byśmy bardziej ufali. Ten fizyczny i emocjonalny związek nabiera znaczenia szczególnie dzisiaj, kiedy człowiek w mieście czuje się odizolowany i do pewnego stopnia zagrożony. Jednak w takim świecie żyje obok niego również pies. Należy podkreślić, że lecznicze sKutki współżycia z psem nie są odkryciem nowoczesnej psychologii - ludzie znają je od kilku tysięcy lat.
- Chociaż człowiek uczynił z dzikiego psa swojego sojusznika i pies okazuje mu miłość i wierność, to jednak w praktyce przekonujemy się, że stosunek niektórych ludzi pozostaje do niego nieprzyjazny. Nic nowego pod słońcem, jednak w XXI wieku jest to stan zaskakujący i ostrzegający
AVENTURYN ZDOLNOŚCI KAMIENIA, KAMIEŃ SZCZĘŚCIA - PROSPERNOŚĆ - BOGACTWO OPTYMISTYCZNE
Jeśli kiedykolwiek mieliście poczucie, że świat jest przeciwko wam lub macie pecha, nadszedł czas, aby obrócić swoje szczęście za pomocą kryształu Aventuryn. Od rozmów kwalifikacyjnych po randki i finanse, wasz kryształ Aventuryn działa jak talizman szczęścia, który da wam wszelkie szczęście na świecie, kiedy najbardziej go potrzebujecie.
Jeśli wybieracie się do Vegas, zapomnijcie o damie szczęścia - chcecie, aby Aventuryn był u waszego boku! Aventuryn, chociaż jest żartobliwie nazywany kamieniem hazardzisty, jest przydatny dla każdego. Czasami hazard wydaje się mniej grą, a bardziej rozdrożem; czasem, kiedy musicie zdecydować między bezpieczeństwem a ryzykiem. W połączeniu z sercem, Aventuryn ozdabia ducha poczuciem zaufania, dzięki któremu skok z waszej strefy komfortu staje się mniej przerażający
Wspiera prosperitetę i kreatywność, spokój i szczęście, wspiera szansę na wygraną, pozytywne podejście, leczy bolące serce, zmniejsza promieniowanie z telefonów komórkowych
- uspokajający kamień
- poprawia spokój emocji i pozytywne podejście
- pobudza kreatywność, zwiększa percepcję i kreatywność
- leczy serce, przywraca emocje pod kontrolę, pobudza dobre samopoczucie, przynosi współczucie i empatię
- wyważający kamień, który reguluje wzrost
- łączy się z prosperitetą
- był talizmanem graczy
- talizmanem dla spokojnego snu i tłumienia lęków
- do uspokojenia mdłości szczególnie odpowiedni jest zielony awenturyn
- rozpuszcza negatywność, zmniejsza promieniowanie z telefonów komórkowych
ZDROWOTNE DZIAŁANIE
- zmniejsza gorączkę i stany zapalne w stawach, poprawia stan tkanki mięśniowej
- wyrównuje ciśnienie krwi
- działa korzystnie na tarczycę
- zmniejsza poziom Cholesterolu
- stymuluje metabolizm
- łagodzi migreny
- pomaga w leczeniu chorób skórnych
- pomaga w łagodzeniu migreny i korzystnie wpływa na oczy
- leczy nadnercza, płuca, jamy, serce oraz układ mięśniowy i moczowo-płciowy
- w postaci eliksiru przynosi ulgę w problemach skórnych
CZYSZCZENIE I ŁADOWANIE
- Aventuryn zaleca się czyścić raz w miesiącu, kamień umieszcza się pod bieżącą wodą, która go przez kilka minut obmywa
- Ładowanie kamienia powinno odbywać się albo w miesięcznym, albo w słabym świetle słonecznym, ponieważawenturyn może na ostrym słońcu wyblaknąć