Odpowiedni dla organizmów. Specjalnie przygotowana mieszanka owocowa wzbogacona lipą na chwile relaksu. Imbir ma działanie antybakteryjne i przeciwzapalne. Pomaga w nudnościach spowodowanych ciężarnym, podróżnym i chorobami. Leczy kaszel i przeziębienie. Obniża cholesterol, stymuluje krążenie i wspiera redukcję wagi. Spowalnia pewne rodzaje raka. Ma jednak wiele skutków ubocznych. U niektórych osób powoduje trudności w trawieniu, pieczenie w żołądku lub kołatanie serca. Dlatego nie jest odpowiedni dla dzieci. Dla ciężarnych zaleca się tylko w ograniczonej ilości. Powinny unikać go również cukrzycy lub osoby przyjmujące leki na nadkwasotę, na serce oraz zmniejszenie krwawienia. Imbir lekarski (prawdziwy, pospolity; Zingiber officinale) jest rośliną wieloletnią. Ma kwiaty w kolorze różowawym lub żółtawym. Korzeń pozyskuje się z kłącza (czasami błędnie podawany z korzenia).

• jest niezbędnym składnikiem indyjskiej i chińskiej kuchni
• stosuje się go w potrawach słodkich i słonych: w pieczywie imbirowym, gulaszach, pieczonych mięsach, a także w piwie lub Lemoniady
• świeży, suszony, gotowany i marynowany działa korzystnie na zdrowie ludzi
• najbardziej wyrazistym składnikiem smakowym jest olej zawierający substancje aromatyczne, takie jak Zingiberen i małe ilości bisabolenu, które nadają imbirowi charakterystyczny zapach
• ostry i wyrazisty smak zawdzięcza gingerolowi, substancji chemicznej podobnej do kapsaicyny (w ostrych paprykach i chili)
• podczas gotowania gingerol przekształca się w Zingeron, który jest substancją aromatyczną wykorzystywaną w przemyśle spożywczym i przy produkcji perfum
• stosuje się go do poprawy smaku potraw z owoców morza i odciążania ciężkich potraw z wieprzowiny lub kaczki
• szczególnie polecany do doprawiania potraw słodkich, najczęściej pierników i świątecznych słodyczy imbirowych

Nie jest znane, skąd dokładnie pochodzi imbir. Czasami podaje się, że był najpierw uprawiany na południu Chin, skąd trafił do Indii.^[źródło?] Z pewnością możemy powiedzieć, że w Indiach i Chinach stosuje się go już od ponad trzech tysięcy lat. Z tych obszarów prawdopodobnie dzięki fenickim żeglarzom rozprzestrzenił się do krajów Bliskiego Wschodu i do okolic Morza Śródziemnego. Był znany także w starożytnej Grecji, Rzymie i Egipcie, gdzie stosowano go jak dziś – do sosów, mięsa drobiowego lub jako dodatek do roślin strączkowych. Na kontynent afrykański tę roślinę przywieźli Portugalczycy, a do Ameryki Południowej sprowadzili ją Hiszpanie w XVI wieku.